ชาวลอนดอนหน้าด้านถูกจับเติมสระน้ำพายเรือเล่นโดยใช้ก๊อกสาธารณะในสวนสาธารณะพองถูกพบในจัตุรัสเซนต์จอร์จใน Pimlico เมื่อวันอังคารเมืองหลวงอยู่ภายใต้คำเตือนสภาพอากาศสีเหลืองสำหรับความร้อนสูงจนถึงวันอาทิตย์ ท่ามกลางอุณหภูมิที่เพิ่มสูงขึ้นWestminster Council ทวีตว่า : “น้ำสำหรับพุ่มไม้และต้นไม้เท่านั้น เราไม่สนับสนุนการเติมสระน้ำหรือภาชนะอื่น ๆ
ในพื้นที่สีเขียวของเราโดยเฉพาะอย่างยิ่งในคลื่นความร้อน
สภาได้รับรู้เป็นครั้งแรกเกี่ยวกับการใช้น้ำเป็นพิเศษเมื่อชาวบ้านเห็นพองที่เติมบนสนามหญ้าของสวนสาธารณะตามรายงานของLocal Democracy Reporting Service
โฆษณา
เกิดขึ้นเมื่อน้ำเทมส์ประกาศห้าม “ภายในไม่กี่สัปดาห์” สำหรับลูกค้า 15 ล้านคน
การนำเสนอเส้นสีเทา
ติดตาม BBC London บนFacebook , TwitterและInstagram ส่งไอเดียเรื่องราวของคุณไปที่hellobbclondon@bbc.co.uk
ตอนนั้นเราไม่รู้ แต่สิ่งนี้จะทำให้ผู้คนรู้สึกว่าเราเดินขบวนเพื่อให้มีชื่อเสียงและอพยพออกจากอัฟกานิสถาน
ไม่นานหลังจากนั้น พวกเขาเปิดเผยคำสารภาพที่ถูกบังคับต่อสื่อ ในทีวีขนาดเล็กตรงโถงทางเดิน เราเห็นวิดีโอที่ Tolo News เล่นอยู่ ซึ่งเป็นหนึ่งในสถานีโทรทัศน์ที่ใหญ่ที่สุดในอัฟกานิสถาน
เราทุกคนต่างร้องไห้ ตอนนี้ทุกคนรู้ว่าเราถูกกลุ่มตอลิบานจับตัวไป พวกเขาไม่ได้ข่มขืนเรา แต่ในสายตาของคนจำนวนมากที่พวกเขามี ตอนนี้ทุกคนคิดว่าเราประท้วงเพียงเพื่อขอความช่วยเหลือในการออกจากอัฟกานิสถาน
วาฮิดะในสวนสาธารณะมองกล้อง
คำบรรยายภาพ
Wahida เคลียร์หัวของเธอในสวนสาธารณะในท้องถิ่น
สองวันหลังจากบังคับให้สารภาพ พวกเขาบอกว่าเราเป็นอิสระแล้ว มันมาพร้อมกับราคา – เราต้องสัญญาว่าจะไม่ประท้วงอีก
คาบูลอากาศหนาวเย็น ถนนว่างเปล่า
ระหว่างทางกลับบ้าน พี่ชายคนโตของฉันไม่สามารถหยุดดุฉันได้ “คุณกำลังคิดอะไรอยู่วะฮิดา? คุณคิดว่าคุณสามารถโค่นตอลิบานลงได้จริงหรือ? คุณเป็นแค่ผู้หญิงคนเดียว” ฉันอับอาย. ฉันได้สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง งานของฉัน อิสรภาพของฉัน และตอนนี้ความหมายของชีวิตฉัน ถ้าฉันไม่สามารถประท้วงได้อีกต่อไป
วันหนึ่ง ฉันได้อ่านบทสัมภาษณ์ที่ไม่เปิดเผยตัวกับผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่บอกว่ากลุ่มตอลิบานทุบตีเราขณะที่เราถูกควบคุมตัว พวกเขาไม่ได้ ครอบครัวของฉันขอร้องให้ฉันออกจากคาบูลเนื่องจากพวกเขากังวลว่ากลุ่มตอลิบานจะโกรธเคืองกับบทความและกลับมาหาเราอีกครั้ง
ดังนั้น สองเดือนหลังจากที่ฉันปล่อยตัว
ฉันจึงเก็บเสื้อผ้ากระเป๋าใบเล็กๆ และหนังสือเล่มโปรดบางเล่ม รวมทั้งห้องหนึ่งของตัวเอง และกล่าวคำอำลากับบ้านเกิดของฉัน
Wahida ที่ร้านอาหารอัฟกัน
คำบรรยายภาพ
วาฮิดาทานอาหารที่ร้านอาหารอัฟกันเพื่อเตือนตัวเองให้นึกถึงบ้าน
ฉันออกจากบ้านตอนรุ่งสางและจบลงที่ปากีสถานอีกครั้ง
ฉันทิ้งทั้งครอบครัว ฉันทิ้งชั้นหนังสือไว้ ฉันออกจากห้องสมุด ครั้งสุดท้ายที่ฉันไปที่นั่นคือวันที่ 14 สิงหาคม หนึ่งวันก่อนการล่มสลายของกรุงคาบูล บางครั้งฉันสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับหนังสือเหล่านั้น – หนังสือเหล่านั้นยังอยู่หรือไม่?
ชาติก่อนฉันเป็นบรรณารักษ์ ตอนนี้เป็นผู้ลี้ภัย
ชีวิตใหม่
ฉันอาศัยอยู่กับครอบครัวอื่นๆ อีกจำนวนมากในปากีสถาน ฉันจ้องที่หนังสือของฉัน แต่ฉันไม่มีแรงที่จะพลิกหน้าหนังสือ ฉันรู้สึกติดกับดักราวกับไม่สามารถฝันหรือหลบหนีไปสู่ความเป็นจริงอื่นได้ แม้จะเป็นเพียงชั่วครู่ก็ตาม
ผู้หญิงที่ยังอยู่ในประเทศของฉันกำลังถูกปิดปากเพราะหลายคนกลัวที่จะต่อต้านกลุ่มตอลิบานอย่างเปิดเผย ฉันไปที่สวนสาธารณะเพื่อล้างหัวของฉัน แต่ความคิดของคนของฉันไม่ทิ้งฉัน ฉันคิดถึงบ้าน ครอบครัว และแมวของฉัน
สิ่งเดียวที่ทำให้ฉันมีความสุขเล็กน้อยและทำให้ฉันนึกถึงบ้านคือร้านอาหารอัฟกันในบริเวณใกล้เคียง
วันนี้ฉันใช้เวลาส่วนใหญ่ในห้องสมุดท้องถิ่น พยายามรวบรวมคำศัพท์เกี่ยวกับผู้หญิงที่ประท้วง เกี่ยวกับชีวิตของเราและพวกเขาเปลี่ยนแปลงไปมากเพียงใดเพราะกลุ่มตอลิบาน
Wahida เขียนในห้องสมุด
คำบรรยายภาพ
วาฮิดากำลังทำหนังสือเกี่ยวกับผู้หญิงที่ประท้วง
ฉันหวังว่าสิ่งที่ฉันเขียนในวันหนึ่งจะกลายเป็นหนังสือ ฉันต้องการให้ผู้หญิงทั่วโลกรู้ว่าผู้หญิงชาวอัฟกันไม่ได้แค่ยอมแพ้ พวกเขาต่อสู้กัน และเมื่อพวกเขาเงียบและพ่ายแพ้ พวกเขาก็ลุกขึ้นอีกครั้ง ในรูปแบบใดรูปแบบหนึ่ง
ฉันใช้เวลาที่เหลือพูดคุยกับผู้หญิงชาวอัฟกันทั่วโลก ตั้งแต่เยอรมนีไปจนถึงสหรัฐฯ ในการจัดตั้งขบวนการต่อต้านกลุ่มตอลิบานทั่วโลก
เป้าหมายของฉันคือทำให้แน่ใจว่าประชาคมระหว่างประเทศจะไม่รู้จักพวกเขาในฐานะรัฐบาลที่เป็นทางการ ฉันต้องการให้พวกเขากดดันกลุ่มให้เปิดโรงเรียนอีกครั้ง เพื่อให้เด็กผู้หญิงได้เรียนรู้ ให้เราใช้ชีวิตอย่างอิสระในประเทศของเรา
เครดิต :> เว็บสล็อตแท้ / สล็อตเว็บตรงไม่ผ่านเอเย่นต์
